Pijn en verdriet

Pijn om het afscheid
Wanneer je een kind in een miskraam verliest, is het net alsof een deel van jezelf mee sterft. Zwangere vrouwen, etalages van baby artikelen of de inrichting van een babykamer confronteren en veroorzaken emotionele pijn dat hand in hand gaat met lichamelijke pijn. Hormonale veranderingen kunnen spierpijnen veroorzaken en een algemene oververmoeidheid geeft vaak aanleiding tot een gevoel van zinloosheid. In de ervaring worden de maanden van de zwangerschap verder geteld, alsof je nog steeds zwanger bent. De vooropgestelde geboortedag of maand is een moeilijke tijd. Het verdriet kan lang duren.

Stil verdriet
Vaak is het echter zo dat er niet wordt verteld dat er een miskraam is geweest. Vele echtparen wachten tot aan het einde van het eerste trimester van de zwangerschap van de baby te vertellen en in geval van miskraam weet hun omgeving niets. Deze ouders isoleren zich van bij het begin, zodat het rouwproces nauwelijks een kans krijgt. Het zal een belemmering vormen voor de persoonlijk emotionele ontwikkeling en de kans bestaat dat het aanleiding geeft tot depressie of psychosomatische klachten. Man en vrouw zijn enkel op elkaar aangewezen om het verdriet te verwerken. Het zet hun relatie onder druk en zij sluiten hulp van buitenaf bij voorbaat uit.

Reactie van de omgeving
Wanneer de miskraam wel bekend is en voor mensen uit de omgeving alles al weer lang achter de rug is, is dit voor ouders nog niet het geval. Mensen voelen zich terughoudend om langs te komen, omdat ze niet weten wat zij kunnen doen voor ouders die rouwen. Ze voelen zich onbeholpen om fijngevoelig te reageren, omdat ze het verdriet niet begrijpen. Sommigen zijn zelfs bang om telkens opnieuw verhaal aan te aanhoren. Anderen die wel contact houden, praten nog enkel over oppervlakkige dingen.