Is bezorgdheid dan zo erg?

Vrijwel ieder mens zal zich wel herkennen in situaties waarin hij/zij zich overgeeft aan bezorgdheid. Kennen we die behoefte aan controle niet allemaal? Toch geeft God aan in de Bijbel dat het toegeven aan bezorgdheid een vorm van ongeloof is. En al wat niet uit geloof is, is zonde. Dat klinkt onmenselijk. Waarom is God hier zo ernstig over? Wat brengt bezorgdheid dan teweeg?

Wanneer ik toegeef aan bezorgdheid, dan kies ik ervoor om onafhankelijk, los van God, tot een (vermeende) oplossing te komen. Ik probeer mijn problemen daarmee te beheersen en te controleren. In feite zet ik God daarmee buitenspel. God vertelt aan ons in Zijn Woord dat Hij weet wat we nodig hebben, dat Hij voor ons zorgt en dat wij de bloemen en vogels, die Hij zelf met liefde schiep en met tederheid verzorgt, verre te boven gaan (Matth. 6:25-34).

Toegeven aan de drang om mij te laten leiden door mijn gevoelens van onrust, is daarom een teken van ongeloof naar onze hemelse Vader toe. Ik neem Hem niet serieus op Zijn Woord. Wat ik wel doe is steeds dieper wegzinken in mijn eigen methoden en strategieën die uiteindelijk onvruchtbaar blijken te zijn. Want op dit ene moment heb je jouw situatie ogenschijnlijk onder controle. Dat is wat je jezelf voorhoudt. Maar wat gebeurt er het volgende moment? En het moment daarna? Dat weet je simpelweg niet. Het gevoel van zekerheid en veiligheid wat controle belooft te geven, is nooit een blijvend iets.

Wanneer ik mij overgeef aan bezorgdheid raak ik verzwakt in mijn geestelijk leven. Ik kom vast te zitten in vrees, nog meer gepieker, gevoelens van onvoldaanheid, stress en uiteindelijk voel ik mij hopeloos. Ik heb geen zicht op de soevereine (absolute) zorg van God. Daarom ben ik de leugen gaan geloven dat ik zelf maar moet voorzien in mijn eigen behoefte aan zekerheid en veiligheid.