Laat je wandel niet eenzaam zijn
Auteur: H.B. London
Bron: www.metamorfosemagazine.org
Eenzaamheid:
De definitie van Webster: “de hoedanigheid of toestand van zonder gezelschap te zijn”
De definitie die u, of ik, zouden kunnen gebruiken: “het gevoel van isolement en leegte wanneer je met een moeilijke taak of situatie geconfronteerd wordt”.
Geloof me, ik ken het gevoel. Ik sta 31 jaar in de pastorale bediening, en heb mij diep eenzaam gevoeld op de momenten dat de volle last op mijn schouders woog, wanneer het leek alsof ik de enige was die de beslissing kon nemen. En soms wist ook ik niet welke weg te gaan…
Ik ben ervan overtuigd dat de meesten van u zich eenzaam gevoeld hebben op het moment dat een gemeentelid uw liefde afwees, en u de rug toekeerde. De meesten van ons hebben, op het moment dat we aan het bed van een terminaal ziek kind stonden, de last van de sterfelijkheid gevoeld. We wilden iets doen om de afloop te bepalen, maar konden alleen maar hulpeloos toekijken en bidden.
En dan zijn er de momenten van eenzaamheid omwille van persoonlijk falen. We zeggen de verkeerde dingen. We schatten de draagwijdte van onze beslissingen, of handelingen, verkeerd in. We proberen een wond te genezen, maar komen er te laat achter dat we dat niet kunnen.
Vaak voelen we ons eenzaam in onze eigen geestelijke reis, voelen we ons vervreemd van de God die we liefhebben boven alles. Onze gebeden lijken leeg, het Woord heeft zijn glans verloren, en onze boodschap is op zijn best “lauw” te noemen.
De vraag is niet of we eenzaam zullen zijn. Dat is een gegeven. Het overkomt ons allemaal. De echte vraag is: “Wat doen we wanneer we eenzaam zijn?”
Hier volgen enkele richtlijnen die ikzelf in mijn bediening gebruikt heb, en nog steeds gebruik. Ze hebben mij geholpen om de oorzaak van mijn eenzaamheid te begrijpen, en vaak ook om de eenzaamheid achter mij te laten.
- Onderzoek de gebeurtenissen, motieven en houdingen die tot eenzaamheid leiden. Heb je nagedacht over alle aspecten van je omstandigheden? Is er nog zelfzucht in je leven?
- Beslis of je je situatie moet delen met een geestelijke broeder of zuster voor wie je respect hebt. Soms zoeken we troost in onze eigen pijn. Op een vreemde manier helpt het ons om te denken dat onze situatie moeilijker is dan redelijkerwijs van ons verwacht kan worden. Het inzicht van een vertrouwde vriend geeft vaak een totaal nieuw perspectief.
- Ga er even tussen uit. Misschien moet je alles even loslaten, en een lange wandeling maken of een eindje gaan rijden – wat ook maar je gedachten bij jezelf en je situatie vandaan haalt.
- Rust. We weten allemaal dat vermoeidheid ons zicht vertroebelt en ons angstig maakt. Krijg je genoeg rust? Wat als je een hele dag zou kunnen slapen? Ik weet dat het niet gemakkelijk is, maar een “dagje ziek” doet soms wonderen.
- Sta de Heere toe om Zijn vertroosting over je uit te storten. Lees een geestelijk boek of luister naar christelijke muziek en laat Hem toe om hier doorheen te werken. Op momenten dat alles duister leek, heeft een geestelijke lied mij vaak de kracht gegeven om door te gaan.
- Onderzoek en verander je geestelijke patronen. Heb je je persoonlijke tijd met Hem verwaarloosd? Een schrikbeeld in mijn leven is dat ikzelf, of één van mijn collega’s, het slagveld van de geestelijke strijd zou betreden, zonder de noodzakelijke bescherming die ons in staat stelt om stand te houden wanneer de vijand aanvalt.
Er zullen zich in je leven tijden van eenzaamheid en isolement voordoen, maar het is niet nodig dat die onherstelbare schade toebrengen. De psalmist schrijft: “O God, luister naar mijn roepen, sla acht op mijn gebed. Van het einde van het land roep ik tot U, nu mijn hart overstelpt is; leid mij op een rots die voor mij te hoog zou zijn. Want U bent een toevlucht voor mij geweest, een sterke toren tegen de vijand.” (Ps. 3). Moge dat ook uw gebed zijn.