Jolanda laat haar moeder achter in Gods armen

Tijdens een gesprek met mijn zusje word ik weer op een nare manier geconfronteerd met mijn verleden. Menigmaal heb ik bedacht dat ik het verleden vergeten/verwerkt had, maar telkens weer gebeurt er iets waar ik bij bemerk dat dit geenszins het geval is.

Ik besef dat het de hoogste tijd is om tegen mijzelf te zeggen dat het niet lukt om zelfstandig problemen weg te werken.

De grootste zorg had ik voor mijzelf, dat ik niet meer bij mij gevoel kan. Ik merk dat ik daardoor op geestelijk gebied veel raadsels heb die ik niet op kan lossen. Waar is mijn gevoel en hoe krijg ik dat ooit weer terug?

Ik besluit naar het Centrum voor Pastorale Counseling te. Uit ervaring weet ik dat zij vanuit Gods woord werken en bidden. Alleen God kan openbaren wat verborgen is. Ik heb het contact gezocht en al snel was er gesprek mogelijk.

Ik mocht mijn verhaal doen. Een verhaal vanuit mijn verleden, gebaseerd vanuit de basis zoals mijn zus het verwoorde. Mijn zus, die zich zo vaak alleen voelde en mij als moeder zag en beleefde.

Zo was het ook voor mij. Uiteindelijk blijf ik altijd op zoek naar mijn moeder. Een moeder die er niet capabel voor was om 10 kinderen groot te brengen en zodoende mij o.a. heeft verstoten. Ik voelde mij dus niet welkom, voelde mij gekwetst, uitgesloten, vernederd.

Tijdens de gesprekken was het al een zegen dat ik gehoord werd. Een luisterend oor. Ik merkte dat ik rustig werd in mijn binnenste. Ik mocht er zijn. Ik wist van mijn kwaliteiten. Ik gebruikte deze ook maar altijd ‘uit mijzelf’. Ik wist dat God mij kwaliteiten (gaven) gegeven had, maar voelde niet dat het van God kwam. Hoe wonderlijk.

Dat kwam ook nog mede vanuit mijn kerkelijke achtergrond. Nooit mocht ik positief over mijzelf zijn. Wie denk je wel dat je bent? En denk je werkelijk dat je genade hebt ontvangen? Arglistig is je hart, je komt bedrogen uit met deze rare spinsels!

Waarom zoek ik naar erkenning, een teken van God, een Gideonskleed en ga maar door? Maar vinden doe ik het niet. Totdat mij wordt gewezen op het kruis waar Jezus de zonden op Zich neemt. Hij vraagt niet of ik dat goed vind, nee, Hij heeft mijn zonden op zich genomen en alles vergeven, mij vrijheid geschonken. De les die daarin ligt is voor mij de doorbraak om mijn moeder te vergeven. Ik kies daarvoor. En nog een wonder. Jezus zegent de mensheid, dus ook mij. Als Hij ons de opdracht geeft om ons kruis op te nemen en Hem te volgen, betekent dit nu voor mij dat ik mensen in Zijn naam mag zegenen, dus ook mijn moeder.

Wat een zegen, wat een bevrijding. Ik laat mijn moeder niet achter met verwijt, maar in Gods zegende armen. Ontzaglijk bijzonder.

Het is een bevrijding die niet in woorden uit te drukken is. Ik sta anders in het leven en hoe bijzonder, ik voel zachtjesaan weer emotie bij het horen van muziek, bij het lezen van een boek.

Geloofd en geprezen zij de God en Vader van onze (mijn) Heere Jezus Christus die dit grote wonder aan mij heeft betoond.

Halleluja.

(Dit getuigenis is geanonimiseerd. Om de privacy te beschermen gebruiken we niet de echte namen, wijzigen we omstandigheden en hoort de foto niet bij de echte persoon.)